Jerzi Stachùrsczi (ùr. 9 strëmiannika 1953 we Gduńskù) – pòéta, kòmpòzytor, aùtór dokazów na binã i pedagóga.

Przińdny pòéta wëchòwôł sã we Gduńskù i w Kłosowie. W latach 50. i 60. w jegò òtoczenim gôdało sã blós pò kaszëbskù, tej wiedno czuł òn ten jãzëk, téż òd starka, z chtërnym béł baro mòcno zrzeszony. Òkróm tegò młodi Stachùrsczi brôł ùdzél w rozmajitëch kaszëbsczich òbrzãdach. Kaszëbskô codniowòsc, a z drëdżi starnë pòswiãtnosc, miała wiôldżi wpłiw na jegò ùtwórstwo[1].

Sztudérowôł jaż sédmë czerënków, z czegò skùńcził piãc. Òkróm PWSM (Państwòwô Wëższô Mùzycznô Szkòła) we Gduńskù skùńcził téż m.jin. etnografiã i pòdiplomòwé sztudia w Wëższi Szkòle Gazétnictwa w Gdini[1].

Ju w liceùm pisôł mùzykã do piãc téatrów pòézji. Òd 1979 rokù napisôł mùzykã dlô warkòwëch téatrów do sto trzëdzescë przedstôwków, a téż – jak sam gôdô– kòl trzësta-sztërësta tekstów ò rozmajitëch témach dlô solëstów, estradowëch karnów, spiéwôków i dzôtków. Ùłożił pôrãnôsce szkòłowëch himnów, midzë jinszima dlô szkòłów z Bòrkòwa, Wiôldżi Wsë, Kartuz, Dzerżążna, Niestãpòwa, Przedkòwa, Czéczéwa, Wiela[1].

Je autorã czile tomików wiérztów w pòlsczim i kaszëbsczim jãzëkù:

  • Té pokazëją na mnie (1980);
  • Droga (1984);
  • Gwiazdki (1985);
  • Procesje (1997);
  • Naczynia połączone mowy. Sparłãczoné statczi mòwë (2005).

Swój pierszi zbiérk „Té pokazëją na mnie” (1980) napisôł kaszëbizną zblëżoną do ti, jaką pisôł Aleksander Labùda, chòc tematowò i pòétno tomik je czësto jiny, priwatny, jakno np. wiérzta Z Guczowim Mackem przë jednym stole, chtërna je òkôzanim tczë Labùdze[2]. Stachùrsczi je téż aùtorã słów i nótów wiele piesni i kòlãdów, m.jin. zapisónëch na kasétach i platkach.

Òd lat 90. Jerzi Stachùrsczi wespółrobił z regionalną prasą (Gazeta Kartuska, Głos Kaszub, Kurier Kartuski).

Dobiwca wielu nôdgrodów, z jaczich wôrt wëmienic Medal Stolema (w 1993), Pòmòrską Artisticzną Nôdgrodã czë Medal Nôrodny Edukacji za regionalną robòtã z dzôtkama[1].

Przëpisczi edicëjô

Bùtnowé lënczi edicëjô