Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linijô 18:
Sarka mo młodë rôz do rokù.Niese kòle 6-8 brunawëch jajów. Sedzé na nich 17-19 dniów.Stôrë fudreją je kòle 20-23 dni, Póznij mùszą wëlëjcec z gnôzda i radzec sobie same.
 
Sarka w Pòlsce je pòd délową òchróną.
 
 
http://pl.wikipedia.org/wiki/Sroka_zwyczajna
Status i ochrona[edytuj]W Polsce objęta ochroną gatunkową częściową[8].
 
Od lat 20. XX wieku liczebność srok w Polsce rośnie. Związane to było przede wszystkim z zaprzestaniem powszechnego wcześniej tępienia srok. Populacja srok w Polsce zmniejsza się na wsiach, co może być spowodowane wzrostem liczebności innych drapieżników: kruka, jastrzębia i kun. Natomiast coraz częściej w Polsce sroki zasiedlają miasta i osiedla ludzkie i przesuwa się również górna granica występowania srok w górach na południu Polski (dawniej około 500 m,a obecnie od 800 do 900 metrów).
 
Sroka w kulturze[edytuj]
Francisco de Goya, portret Don Manuela (1784)Przez wiele wieków srokę i sójkę uznawano za ten sam gatunek. Arystoteles i Pliniusz Starszy określali srokę Pica varia longa cauda od końskiego ogona, a sójkę Pica varia (insignis) ze względu na barwne upierzenie. W 1758 roku Karol Linneusz nadał gatunkowi łacińską nazwę Corvus pica.
 
Srokę kojarzono z gadatliwością, plotkarstwem, a przez wrodzoną ciekawość i zbieranie błyszczących przedmiotów (lub innych, które się wyróżniają) uważano ja za złodziejkę. W dodatku wiosną wypatruje jaj innych ptaków, które są jej przysmakiem. Negatywna opinia człowieka pozostawiła swe odbicie w niezbyt przychylnych powiedzeniach: ,,gapić się jak sroka w gnat” czy ,,wypaść sroce spod ogona”. W Europie Zachodniej uważano ją za zły omen, zwiastun nieszczęścia, zwłaszcza gdy napotka się ptaka samego[9]. Na Wyspach Brytyjskich sroka należała do zwierząt objętych kultem, proroczych. W Irlandii wierzono, że pukanie tego ptaka w okno ostrzega przed zbliżającą się śmiercią. W północno-wschodniej Szkocji jego zabicie oznaczało rychły koniec życia dla sprawcy. W niektórych brytyjskich regionach trwał do XVIII wieku pogląd, że sroka przemienia się w mężczyznę. We Francji i Niemczech uważano, że sroka ostrzega swych ludzkich współtowarzyszy o obecności w pobliżu lisów, wilków lub uzbrojonych przestępców.
 
Są jednak kraje, gdzie sroka kojarzy się pozytywnie. W Chinach uważana jest za symbol pomyślności małżeńskiej i radości. Wizerunkiem tego ptaka przyozdabia się tam lustra. Wynika to z przekonania, że w trakcie rozstania małżonków powinni oni rozbić lustro i każde z nich winno zabrać swoją połówkę - w przypadku zdrady jedna z nich ma zamieniać się w srokę i oznajmiać to drugiemu partnerowi. W Bengalu i innych częściach Indii do tej pory panuje zakaz zabijania tego ptaka.
 
Artystycznym wizerunkiem ptaka stała się opera Rossiniego La gazza ladra (Sroka złodziejka) przez którą służąca została oskarżona o kradzież i skazana na śmierć. Na swoim obrazie "Sroka" Claude Monet umieszcza ptaka na miejscu egzekucji. Goya na portrecie syna hrabiego Altamira umieszcza go z oswojoną sroką. W wierszu Jana Brzechwy Sroka ptak rozpowiada nieprawdziwe fakty: "Siedzi sroka na żerdzi i twierdzi, że cukier jest słony, że mrówka jest większa od wrony (...) Ale nikt tego wszystkiego nie słucha, bo wiadomo, że sroka jest kłamczucha".
 
Zobacz też[edytuj]ptaki Polski