Dzëk

Hewòtny artikel òstôł napisóny przez òsobã jakô nie znaje perfektno kaszëbsczégò. Jãzëkòwô pòprôwnosc negò artikla wëmôgô werifikacëji.

Dzëk

Dzëk abò dzëkô swinia (Sus scrofa) – lądowi susk z rodzëznë swiniowatëch (Suidae). Òń żëje m. jin. na Kaszëbach. Òd niegò są domôcé swinie.

Rozmajitoscë

Dzëk je pòpùlarnym łownym zwierzã i jakno taczi dożdôł sã w jãzëkù jachtôrzów wiele òsoblëwëch pòzwów, chtërne pòzwôlają w krótczich słowach gò òpisac. Ò jachce i dzëkù napisôł Augùstin Dominik tak: "..., że béł to nówikszi zwiérz zastrzeloni tegò dnia, pò skończony jachce łowczi òmòczoną w krëwi dzëka chòjnową wietewką zatknął mù w czôpk ë ògłosził gò królã jachtë." Nôprzód dzëk wëstãpòwôł w Europë, nordowi Africe i Azëjë. Wëstãpòwanié zanôleżi òd klimatë i lëdzy. Jesz w pòczątkach XX wiekù ùwôżony był za szkòdnika dlô gbùrów i jegò robòtë na pòlu. Nie bëło żódnéch zasadów òchronë i dzëki nie bëłë dokôrmióné.

Zmôdżi

Nôlepszim zmôgã je cknienié, le téż maklënk, szmakã i słëch. Wzérny zmôg téż mô dobré, chòc bez to, że òczë mô rozłożoné pò bòkach głowë nié widzy tegò co dzeje sã z przódkù.

Rozrôdzanié

Nôczãscy rodzë sã òd szterech do òsmë sztëk môłëch. Czasã sã zdôrzô nawet dwanôsce sztëk.

Lëteratura

• Augùstin Dominik. Tóna z pustk, Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie Oddział Miejski w Pucku, Puck 1983, s. 45