Nicejskò-kònstantinopòlsczi symbòl

Nicejskò-kònstantinopòlsczi symbòl wiarë – chrzescyjańsczé wëznanié wiarë, nôbarżi rozkòscérzóné westrzód tekstów credo ùżiwónëch wespółczasno w liturgiach. W rzëmskòkatolëcczim Kòscele i prawòsławny Cerkwi je òdmawióné abò spiewóné pòdczas liturgii Eucharystie. Autoritet symbòlu przëjimô téż anglikańskô spòlëzna, stôrokatolëczi, lëterskô wiara, a téż niechtërne jinszé protestancczi profesji.

Jednym z fòrmalnëch pòwòdów rozłamu chrzescëjaństwa na rzëmskòkatolëcczi kòscół i prawòsławié bëło dodanié do Nicejskò-kònstantinopòlsczégò symbòlu fòrmùłë filioque (ò pòchòdzenim Swiãtégò Dëcha nié leno òd Bòga-Òjca, ale „òd Òjca i Sëna”).

Na Kaszëbach òn je mówiony tak:

Wierzã w jednégò Bòga,

Òjca wszëtkòmògącégò,

Stwórcã nieba i zemi.

Wszëtczégò co mòżemë widzec

i czegò dozdrzec ni mòżemë.

I w jednégò Pana, Jezësa Christusa,

Sëna Bożégò Jednorodzonégò,

co z Òjca je zrodzony przed wszëtczima wiekama.

Bóg z Bòga,

wid z widu,

Bóg prôwdzëwi z prôwdzëwégò Bòga.

Zrodzony, a nié stwòrzony,

wespółjistny Òjcu,

a przez niegò wszëstkò sã stało.

Òn to dlô naju lëdzy,

i dlô najégò zbawieniô

zestąpił z nieba

i za sprawą Dëcha Swiãtégò

przëjął cało z Mariji Dzéwicë

i stôł sã człowiekã.

Ùkrziżówóny téż za naju

za Póncczégò Piłata

béł zamãczony i pòchòwóny,

a trzecégò dnia,

wedle Pismionów zmartwëchwstôł.

I wstąpił do nieba,

sedzy pò prawiznie Òjca.

i jesz rôz przińdze w chwale

sądzec żëwëch i ùmarłëch,

a Jegò Królestwù nie mdze kùńca.

Wierzã w Dëcha Swiãtégò,

Pana i Òżiwcã,

co òd Òjca i Sëna pòchòdzy,

co z Òjcã i Sënã

wespół òdbiérô tczã

i chwałã,

co mówił przez Proroków.

Wierzã w jeden swiãti, pòwszechny

i apòsztolsczi Kòscół.

Wëznôwóm jeden chrzest

na òdpùszczenié grzéchów,

żdajã na wskrzeszenié ùmarłëch

i żëwòt wieczny w przińdnym swiece.

Amen.

Lëteratura

Eùgeniusz Prëczkòwsczi: Ksążeczka do nôbòżéństwa, Pelplin 2005, ss. 5 - 6