Nicejskò-kònstantinopòlsczi symbòl

chrzescëjańsczé wëznanié wiarë

Nicejskò-kònstantinopòlsczi symbòl wiarëchrzescyjańsczé wëznanié wiarë, nôbarżi rozkòscérzóné westrzód tekstów credo ùżiwónëch wespółczasno w liturgiach. W rzëmskòkatolëcczim Kòscele i prawòsławny Cerkwi je òdmawióné abò spiewóné pòdczas liturgii Eucharystie. Autoritet symbòlu przëjimô téż anglikańskô spòlëzna, stôrokatolëczi, lëterskô wiara, a téż niechtërne jinszé protestancczi profesji.

Swiãti òjcowie I pòwszechnégò sobòru z tekstã symbòlu

Jednym z fòrmalnëch pòwòdów rozłamu chrzescëjaństwa na rzëmskòkatolëcczi kòscół i prawòsławié bëło dodanié do Nicejskò-kònstantinopòlsczégò symbòlu fòrmùłë filioque (ò pòchòdzenim Swiãtégò Dëcha nié leno òd Bòga-Òjca, ale „òd Òjca i Sëna”).

Na Kaszëbach òn je mówiony tak:

Wierzã w jednégò Bòga,
Òjca wszëtkòmògącégò,
Stwórcã nieba i zemi.
Wszëtczégò co mòżemë widzec
i czegò dozdrzec ni mòżemë.
I w jednégò Pana, Jezësa Christusa,
Sëna Bożégò Jednorodzonégò,
co z Òjca je zrodzony przed wszëtczima wiekama.
Bóg z Bòga,
wid z widu,
Bóg prôwdzëwi z prôwdzëwégò Bòga.
Zrodzony, a nié stwòrzony,
wespółjistny Òjcu,
a przez niegò wszëstkò sã stało.
Òn to dlô naju lëdzy,
i dlô najégò zbawieniô
zestąpił z nieba
i za sprawą Dëcha Swiãtégò
przëjął cało z Mariji Dzéwicë
i stôł sã człowiekã.
Ùkrziżówóny téż za naju
za Póncczégò Piłata
béł zamãczony i pòchòwóny,
a trzecégò dnia,
wedle Pismionów zmartwëchwstôł.
I wstąpił do nieba,
sedzy pò prawiznie Òjca.
i jesz rôz przińdze w chwale
sądzec żëwëch i ùmarłëch,
a Jegò Królestwù nie mdze kùńca.
Wierzã w Dëcha Swiãtégò,
Pana i Òżiwcã,
co òd Òjca i Sëna pòchòdzy,
co z Òjcã i Sënã
wespół òdbiérô tczã
i chwałã,
co mówił przez Proroków.
Wierzã w jeden swiãti, pòwszechny
i apòsztolsczi Kòscół.
Wëznôwóm jeden chrzest
na òdpùszczenié grzéchów,
żdajã na wskrzeszenié ùmarłëch
i żëwòt wieczny w przińdnym swiece.
Amen.

Lëteratura edicëjô