Grzenia

Grzenia abò Grzenk - jeden z 13 Dëchów, jaczé stoją w gminie Lëniô na turistno-nôtërnym szlachù ò pòzwie "Pòczuj Kaszëbsczégò Dëcha".

Òpisënk Aleksandra Labùdë

Grzenia - to strogòtlëwi duch i ògradzan spikù i snicô. Żużulkô marësznëch lëdzy do spikù i jich bùdzy welësznëch ze spikù. Nié le dëcht lëdzy, ale Grzenk zybie do spikù zwierzëce, fiucëznã i òwadzëznã. Szëkùje jejim leże i mô je w ògradzym w jejich zëmòwim spikù. Grzenk czerëje snicym. Wëprowôdzô nas z bezchwatnégò cała i pòkazëje nama, dze më czedës bëlë i co nas żdże w przëchadnym. Ale më naszigò pòwiãzu z przeszłotą i przëszłotą, i wszechswiatem ni mòzemë rozmiôc, bò felec nama krëjamny wiadë staroswiecczich Egiptów, co no stoja wiele wëżi jak teôrtnô wiada ùczałëch naszich czasów.

Lëdze gôdalë :

   -  Mùszã jic spac, bò Grzenk sã ju do mie mô.
   -  Zéwiesz, gwës Grzenk ce ju bierze.
   -  Pòscelë wërë, bò Grzenk mie ju do se òchli!
   -  Grzenia mie tłëcze, jidã so spac.
   -  Żużkôj le żużkôj, bò Grzenk cë ju piôsk w òczka sëpie!
   -  Spiochù, z ce je jistny Grzenk!
   -  Grzenia je ju krótko. Bernard Zëchta, 1967

Szlachòta

Grzenia stoji w Strzépczu, kòl Kaszëbsczégò Òglowòsztôłcącégò Liceum.

Grzenia

Lëteratura

Bernard Zëchta. Słownik gwar kaszubskich na tle kultury ludowej, Ossolineum, Wrocław - Warszawa - Kraków 1967, tom I, s. 379