Rodzôcz (abò genetiw[1]; łac. genitivus, genetivus) – jeden òd zanôleżnëch przëpôdków, chtëren w jãzëkach swiata òznôczô na ògle stósënczi przënôleżnoscë. Òprócz tegò zjiscywô téż régã jinëch fùnkcji, co òdróżniô gò òd possessivusa (jinégò pòdóbnégò przëpôdkù, chtëren wërôżô równak leno przënôleżnosc).

W słowiańsczich i bôłtëcczich jãzëkach rodzôcz pòjawił sã w rezultace sparłãczeniô indoeùropejsczégò genetiwa i ablatiwa i zachòwôł tak jegò kùnôszk, jak i fùnkcjã (brëkòwóny je w znaczeniu pòczątkòwégò pùnktu ruchù, z taczima przëmiónkama, jak „z” abò „òd”).

Rodzôcz je m.jin. jednym òd sétmë przëpôdków kaszëbsczégò jãzëka.

Przëpisczi edicëjô

  1. Ùchwôlënk nr 7/RJK/2012 z dnia 29.06.2012 r. w sprawie stosowaniô słowiznë sparłãczony z gramaticzną terminologią – fleksjô, „Biuletin Radzëznë Kaszëbsczégò Jãzëka” 2012, s. 38.