Wieszczi
Wieszczi je ten chto pò smiercë je czerwòny (Sychta). Aleksander Hilferding béł w Grzmiący i tam uczuł i napisôł (1862), że wieśzczi czedë ùmrze, a bãdze zachòwané w zark, to òn so dostónie zgło i żwie je, aż nôblëższëch przijacelów, òjca, matkã, jednégò pò drëdżim wcignie. Ò wieszczich są pòdania zwëskóné lëterackò, zrobile to np. Alojzy Nôgel i Krystyna Muza. Mòże niejedny wieszczi mielë za żëcô pòrfiriã?
.jpg)
Lëteratura
edicëjô- Dzieje Brus i okolicy : praca zbiorowa / pod red. Józefa Borzyszkowskiego ; [aut. Krzysztof Walenta et al.].Chojnice ; Gdańsk : Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie, 1984, s. 285.
- Dr Nadmorski: Kaszuby i Kociewie. Język, zwyczaje, przesądy, podania, zagadki i pieśni ludowe w północnej części Prus Zachodnich, Poznań 1892, s. 60.
- Perszon, J.: Na brzegu życia i śmierci : zwyczaje, obrzędy oraz wierzenia pogrzebowe i zaduszkowe na Kaszubach. Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Lublin 1999 (English summary).
- Остатки славян на южном берегу Балтийского Моря, Sankt-Petersburg 1862 (wyd. polskie Resztki Słowian na południowym wybrzeżu Morza Bałtyckiego, tłum. Nina Perczyńska, oprac. Jerzy Treder, Gdańsk 1989, s. 152.
- Sychta B.: Słownik gwar kaszubskich na tle kultury ludowej. Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk, t.VI (1973), s. 144.